Cahil Yerince Beni

Ne cihana sığdım ne de kendime
Çekiştirip cahil yerince beni
Yetmek istemiştim kendi kendime
Taşları döktüler görünce beni

Meziyetmiş insan olmak insanda
Yaksalar da kavrularak yansan da
Her gördüğün canı candan sansan da
Anladım dost değil derince beni

Senden farkım yoktur aynı madenim
Ayrı geldik aynı yöne gidenim
Hoyratlara dayanmadı bedenim
Yerimden yurdumdan sürünce beni

Özümden bölüştüm öz olan özü
Söylemedim kem olacak bir sözü
El yanmasın diye içimde közü
Göreydin ateşe girince beni

Gayem mazlum ile gardaş olmaktır
Gönülden gönüle akıp dolmaktır
Meşakkatse çekip Hakk’ı bulmaktır
Birlik sofrasına serince beni

Taş sırtında taşı taşır duvarda
İnsan oynak olmuş mekân hovarda
BEKİR’in herkese bir gülü var da
Dalımdan kırdılar verince beni


Not: Bu şiir Bekir Akbulut (Ozan İhlasi) tarafından aktarılmıştır.

Bu Şiiri Arkadaşınıza Tavsiye Edebilirsiniz                                                 Yazdır

Şiir Hakkında Görüş/Hata/Düzeltme Bildirmek İstiyorum

[<<-Geri ]